Als we samen zijn, zijn we het mooiste weer van de wereld.′ Hij haalde diep adem. ‘Dan zijn we tijdloos.

Ik val niet, ik dans.

Je kunt met alles beginnen en ophouden: eten, slapen, lezen, vechten, verliefd zijn... Maar niet met denken.

Pred smrtjo pride življenje,a zagotovo tega nihče ne ve.Vsi imajo zaprte oči,zadržujejo dih:prihaja, prihaja ...!Vsak misli, da že kaj sliši.

De spin dacht een tijdlang na, maar het was alsof hij tegen een muur aan dacht.

Hij [...] zei zachtjes tegen me: ‘Het geeft niks, hoor. Het maakt allemaal niks uit.’ Dat zei hij altijd als het over de dood ging. Ik heb hem een keer gevraagd wat dan wel uitmaakt. 'De rest,’ zei hij.

Toen ging hij slapen, met zijn hoofd op de woorden waar hij het meest van hield: warm, alles, altijd, ik.

Hij las niet over wat hij schreef, want als hij het zou overlezen zou hij het weggooien en dan had hij het net zo goed niet kunnen schrijven.

Boosheid is iets eigenaardig, dat wist ik wel. Als iemand boos op mij was bleef ik daar heel de dag aan denken. Als iemand lief voor mij was vergat ik het meteen weer.

Het zijn wel gedachten, dacht hij. Maar geen gewone gedachten. Misschien is het wat ik denk als ik denk zonder te denken, dacht hij. Gedachten die je niet wilt denken. Die onverhoeds op je vallen als je onder een steile rots loopt. Gedachten waar je graag een omweg voor had willen maken om ze te ontlopen.